TCBS آگار
ساکارز نمک های صفراوی تیوسولفات سیترات یا TCBS آگار یک محیط انتخابی و افتراقی است که به طور خاص برای جداسازی گونه های ویبریو از جمله ویبریو کلرا و ویبریو پاراهامولیتیکوس از انواع نمونه های بالینی و غیر بالینی استفاده می شود. فرمولاسیون محیط شامل چندین جزء است که به خواص انتخابی و افتراقی آن کمک می کند.
ترکیب TCBS آگار شامل عصاره مخمر، پروتئوز پپتون، تیوسولفات سدیم، سیترات سدیم، گال گال، کلات سدیم، ساکاروز (ساکارز)، کلرید سدیم، سیترات فریک، بروموتیمول بلو، تیمول بلو و آگار است. سطح pH بالای محیط، حدود 8.6، برای رشد ویبریوکلرا بسیار مهم است زیرا این باکتری به محیط های اسیدی حساس است.
مشخصه TCBS آگار انتخابی بودن آن، عمدتاً به دلیل وجود نمک های صفراوی و سیترات سدیم است که از رشد باکتری های گرم مثبت و بسیاری از باکتری های گرم منفی جلوگیری می کند. علاوه بر این، محیط به دلیل محتوای ساکارز و رنگ های بروموتیمول آبی و تیمول آبی متفاوت است. تخمیر ساکارز اسید تولید می کند و رنگ این رنگ ها را تغییر می دهد و امکان تمایز بین گونه های ویبریو را فراهم می کند.
مورفولوژی کلنی معمولی در TCBS آگار بر اساس گونه متفاوت است:
– Vibrio cholerae به دلیل تخمیر ساکارز کلنی های زرد رنگ بزرگی تولید می کند.
– Vibrio parahaemolyticus معمولاً کلنی های بی رنگ با مرکز سبز را تشکیل می دهد.
– سایر گونه های ویبریو ممکن است کلنی های زرد یا شفاف تولید کنند.
– گونه های غیر ویبریو، اگر رشد کنند، ممکن است به صورت کلنی های شفاف ریز ظاهر شوند.
علیرغم اثربخشی، TCBS آگار محدودیت هایی دارد. ممکن است رشد برخی از گونه‌های ویبریو را پشتیبانی نکند، و گونه‌های خاصی از ویبریو کلرا ممکن است به دلیل تاخیر در تخمیر ساکارز، سبز یا بی‌رنگ در محیط ظاهر شوند. علاوه بر این، گونه های پروتئوس تخمیر کننده ساکارز. ممکن است مستعمرات زردی شبیه به ویبریو ایجاد کند. بنابراین، توصیه می شود که TCBS Agar در کنار محیط های غیر انتخابی برای بازیابی بهینه پاتوژن استفاده شود و آزمایشات بیشتر برای تایید گونه های ویبریو ضروری است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.