بایل اسکولین آگار (BEA)
بایل اسکولین آگار (BEA) یک محیط انتخابی و افتراقی است که به طور گسترده در میکروبیولوژی استفاده می شود. وظیفه اصلی آن شناسایی اعضای گروه D استرپتوکوک و انتروکوک است که در تشخیص بالینی مهم هستند. این محیط متمایز است زیرا توانایی ارگانیسم ها را برای هیدرولیز اسکولین در حضور صفرا آزمایش می کند.
ترکیب بایل اسکولین آگار شامل عصاره گوشت گاو، هضم آنزیمی ژلاتین، اسکولین، صفرای گاو، سیترات آمونیوم فریک و آگار است. این مولفه ها نقش مهمی در عملکرد بایل اسکولین آگار ایفا می کنند. به عنوان مثال، پپتون ژلاتین و عصاره گوشت گاو عناصر ضروری برای رشد باکتری ها را فراهم می کند. Esculin جزء اصلی دیفرانسیل است. هنگامی که توسط باکتری های خاصی هیدرولیز می شود، اسکولتین را تشکیل می دهد که با سیترات آهن واکنش می دهد تا محیط را از قهوه ای تیره به سیاه تبدیل کند. این تغییر رنگ نشانه مثبت هیدرولیز اسکولین است.
از نظر آماده سازی، محیط نیاز به تعلیق پودر آب شده در آب و سپس استریل کردن آن در اتوکلاو دارد. گزینش پذیری محیط از طریق افزودن صفرا حاصل می شود که مانع از رشد بیشتر کوکسی های گرم مثبت به غیر از استرپتوکوک ها و انتروکوک های گروه D می شود.
آگار مخصوصاً برای جداسازی و شناسایی احتمالی انتروباکتریاسه‌هایی مانند انتروباکتر، کلبسیلا و گونه‌های سراتیا و سایرین مفید است. هنگامی که برای آزمایش استفاده می شود، ارگانیسم هایی که قادر به رشد در حضور صفرا هستند و اسکولین را به اسکولتین هیدرولیز می کنند منجر به تیره شدن محیط اطراف رشد می شود که نشان دهنده مثبت بودن آزمایش است.
با این حال، مهم است که از محدودیت های آن آگاه باشید. بایل اسکولین آگار برای جداسازی اولیه از نمونه های بیمار توصیه نمی شود و نباید برای تشخیص بیماری ها یا سایر شرایط در انسان استفاده شود. علاوه بر این، برخی از گونه‌های باکتری مانند استافیلوکوک، آئروکوک و لیستریا مونوسیتوژنز ممکن است روی این محیط رشد کرده و اسکولین را هیدرولیز کنند. از این رو، بایل اسکولین آگار باید همراه با سایر آزمایشات بیوشیمیایی برای شناسایی دقیق باکتری ها استفاده شود.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.